„Viltu lofa mér því …“
Gömul vinkona mín og skólasystir giftist undir þrítugt manni sem mér fannst bæði afar leiðinlegur og ótrúlega frekur við hana. Hámark frekjunnar var, fannst mér, þegar hann lá banaleguna og reyndi að stjórna því hvernig hún lifði lífinu að honum látnum.

„Lífsmottóið að vera góð manneskja”
Það hlýtur að koma að því að ræktuð verði sérstök rós innan veggja skólans, henni til heiðurs. Slík ástríðukona er Gurrý um garðyrkju og allt sem tengist henni. Ef Gurrý væri blóm, myndi blómið eflaust vera gult eins og litur gleðinnar. Blóm sem myndi einkenna glað væran og hlýlegan persónuleikann. Guðríður hefur skilið eftir sig ómældan auð af þekkingu, auð þar sem jarðvegurinn er frjór og gefandi og í þannig jarðvegi blómstra önnur blóm. Segja má að sólar geislinn Gurrý hafi toppað þennan sólríka dag.