Hugskeytin virkuðu

Þegar ég var lítil kenndi mamma mér að senda hugskeyti. Hún var nýbúin að ljúka kennaranámi og hafði lært einhverja sálarfræði og fannst þetta sérlega skemmtilegur hluti af náminu, þótt samnemendur hennar hefði mismikla trú á að hugskeyti væru yfir höfuð til. Mér fannst þetta hins vegar mjög spennandi og tók glöð þátt í tilraunum með henni. Við sátum kannski í strætó og mamma hnippti í mig og sagði: „Eigum við ekki að láta manninn fyrir framan klóra sér í hausnum?“ Svo störðum við fast á hann og hann klóraði sér auðvitað í hausnum. Þetta endurtókum við í ýmsum afbrigðum...