Ansans vesen en það er ekkert miðað við álagið á sumum

Texti: Guðrún Óla Jónsdóttir „Neyðin kennir naktri konu að spinna,“ sagði samstarfskona mín þar sem hún sá mig sitja við tölvuna í vinnunni, að reyna að skrifa á lyklaborðið mitt. Þegar þessar línur eru skrifaðar er ég nefnilega handleggsbrotin, með brotinn olnboga á hægri hendi, og í gipsi frá handarbaki upp að öxl. Verandi rétthent er þetta ansans vesen, svo ekki sé nú meira sagt, og vægast sagt erfitt að hamra á lyklaborðið með annarri hendi. Hvað þá þegar maður þarf, og er vanur, að geta skrifað hratt. En eins og samstarfskona mín sagði svo réttilega kennir neyðin naktri konu...