Að prumpa er án efa eitt það vandræðalegasta, ef ekki bara það vandræðalegasta, sem komið getur fyrir í miðjum samförum. Maður ræður stundum ekkert við þetta loft, það bara kemur aftan að manni og verður að fara sína leið, að framan eða aftan (má ég þá heldur biðja um leiðina að framan, ropann góða heldur en viðrekstur að aftan). Það getur komið fyrir besta fólk að prumpa í miðjum klíðum en einn bólfélagi, sem var á góðri leið með að verða meira en bara það, prumpaði töluvert meira en góðu hófi gegndi að mínu mati.
