Veður

VikanVinsælt

Völvan 2026: Þjóðin svartsýnni en tilefni er til

Umsjón: Ritstjórn Vikunnar  Það var ískalt og svartamyrkur nóvembermorguninn þegar blaðamaður Vikunnar hélt af stað fótgangandi til fundar við Völvuna. Leiðin lá að reisulegu húsi í Gamla Vesturbænum þar sem Völvan hafði spáð svo listilega rétt fyrir um menn og málefni sléttu ári áður. Þegar blaðamaður hringdi dyrabjöllu kjallaraíbúðarinnar kom þreytuleg unglingsstúlka til dyra, ranghvolfdi augunum og bað hann að fylgja sér út í myrkrið. Leiðin tók óvænta stefnu niður að Reykjavíkurhöfn og inn um dyr ómerktrar verbúðar. Þar tekur þá Völva Vikunnar á móti blaðamanni að þessu sinni. Hún er með mittissítt grátt hár og langar svartlakkaðar neglur, gömul og ung í senn. Tignarleg kona með dularfullt fas. Það er þykkur reykelsisilmur í loftinu og eina birta rýmisins stafar frá logandi kertastubbum sem er dreift hist og her. Þetta er greinilega vinnustofa listmálara. Völvan situr klofvega á kolli umkringd málningartrönum, strigum, tómum túpum og hálfkláruðum málverkum. Á trönum í miðju verbúðarinnar stendur flennistórt portrett af Kristrúnu Frostadóttur.   „Eins og þú sérð situr forsætisráðherra á forystufé,“ segir Völvan þegar blaðamann ber að garði. Blaðamanni hafði verið starsýnt á andlit Kristrúnar og hafði hvorki tekið eftir ærinni sem hún situr í söðli á, né getað greint á milli forystusauðs og venjulegrar rollu þó líf hans lægi við.   „Þetta forystufé táknar Kristrúnu. Hún er þrjósk og ákveðin kona sem veit hvað hún vill. Því hafa samstarfsfélagar hennar kynnst eftir þetta tæpa ár hennar í forsætisráðuneytinu. Þau sem kunna best á Kristrúnu vita að trikkið er að láta hana halda að hún sé að fá hugmyndirnar sjálf,“ segir Völvan og býður blaðamanni sæti í sinnepsgulan flauelsófa sem hann sekkur í. „Þar með er ég ekki að segja að hún fái ekki hugmyndirnar sjálf. Hún er hugmyndarík og lausnamiðuð kona. En í hennar heimi er ekki sama hvaðan gott kemur.“ ...